Ngayong 21 na ako (para sa mga marunong magbasa at marunong tumawa)

Tama nga sila. Ang kahit anung nilikha, pagnatutong magmahal, nagiging makata. Yun siguro ang dahilan kung bakit buong buhay ko bumubula ng tula tong bibig ko. At iba rin magisip ang isang tulad kong wala nang gusto sa buhay kundi magmahal.
Nakakatawa. Sa apat na taong nilagi ko dito sa mundo ni hindi ko ata ako nagbago. Oo.. Siguro nga kinailangan kong palitan ang mga kakarampot sa mga paguugali ko pero wala. Kung gaano ako kapasweet noon, ganoon din ako pasweet ngayon. Teka. Mas nakakatawa ata yun. Aminin man kasi ng mga tao o hindi, nakakatawa naman sigurong isipin ang isang Fhadz Mollo na hindi marunong magpasweet, na hindi marunong ngumiti, na hindi marunong tumanaw ng utang ng loob, at hindi marunong magmahal. Para mo na ring sinabing hindi matamis ang asukal na nilagay mo sa kape mo. O walang lasa ang fruitcake na iniregalo sa iyo noong pasko. Siguro ganoon nalang ang isang Fhadz Mollo. Nabuhay para patamisin ang mundo (*palakpakan mga langgam!)
Hindi ako marunong magdrive. Hindi pa rin ako nakakasakay ng eroplano. At hindi ako lalong marunong magtago ng nararamdaman ko. Kung mahal kita, ipapakita ko sa iyo sa lahat ng aspeto, sa pagsasalita, sa pagawa, sa pagiisip at sa pagugunita, na importante ka at mahalaga ka sa kalawakan ko.
Lahat naman tayo may sari-sariling kalawakan (oo.. hindi lang si SuperBoi ang may kalawakan). At sa kalawakan ko, lahat ng tao masaya. Lahat ng tao nakatawa. Lahat ng tao, alam kung anu ang ibig sabihin ng pagpmamahal at alam kung paano ito ipakita. Lahat ng taong mapapalapit sa akin alam kung paano ang tamang pagakap, kung paano damayan ang taong nangungulila, ang taong may dinadamdam. .
Oo. Tama nga siguro ang sinasabi ng ibang tao—na ang lahat ng tao dito sa mundo ay gumagawa ng mga hakbangin para makuha ang sariling interes. Oo. Sa parteng iyon aaminin kong naging ganid ako. Iisa lang naman ang interes ko eh. Gusto ko lang makita na ang lahat ng mukhang haharap sa akin nakangiti. Na ang sinumang titingin sa mata ko nakatawa. Na ang sinu mang umiiyak paglumapit sa akin gusto ko nakatahan na pagkahiwalay namin. Kaibigan, kaaway, kilala at hindi, ang dami ko nang napatahang luha—mga luhang binasa ang halos karamihan ng damit ko, ibat ibang tao, ibat ibang problema.. Oo. Ganid ako sa pagpapasaya sa mga tao. Kasi yun lang ang nakikitang kong dahilan ko kaya ako nabuhay dito sa mundo.
Minsan nang sinabi ng asawa ko sa akin na sobrang nakakapagod ang lagay niya. Na buong mundo ang kahati niya sa akin. Eh kung tutuusin, mas mahirap ang lagay ko. Dahil masyado ako magmahal na halos kadalasan wala nang natitira sa akin. Na halos ubos na ang kahit katiting sa akin. Ayos lang. Dahil masaya ako sa ginagawa ko. Masaya ako sa mga nangyayari sa buhay ko. Masaya ako sa piling ng mga kaibigan ko...
Ngayong 21 na ako, matanda at mataba, isa lang ang mapapangako ko. Sa lahat ng nakakabasa nito, maswerte kayo dahil kahit kailanman hindi ko makakalimutan kung gaano ako kaswerte kahit ganito ang buhay dito sa mundo, nagkasilbi ang mundo dahil kahit isa dalawa o tatlong beses, nakita ko ang magagandang ngiti niyo. Salamat..