Ngayong 21 na ako (para sa mga marunong magbasa at marunong tumawa)

Tama nga sila. Ang kahit anung nilikha, pagnatutong magmahal, nagiging makata. Yun siguro ang dahilan kung bakit buong buhay ko bumubula ng tula tong bibig ko. At iba rin magisip ang isang tulad kong wala nang gusto sa buhay kundi magmahal.
Nakakatawa. Sa apat na taong nilagi ko dito sa mundo ni hindi ko ata ako nagbago. Oo.. Siguro nga kinailangan kong palitan ang mga kakarampot sa mga paguugali ko pero wala. Kung gaano ako kapasweet noon, ganoon din ako pasweet ngayon. Teka. Mas nakakatawa ata yun. Aminin man kasi ng mga tao o hindi, nakakatawa naman sigurong isipin ang isang Fhadz Mollo na hindi marunong magpasweet, na hindi marunong ngumiti, na hindi marunong tumanaw ng utang ng loob, at hindi marunong magmahal. Para mo na ring sinabing hindi matamis ang asukal na nilagay mo sa kape mo. O walang lasa ang fruitcake na iniregalo sa iyo noong pasko. Siguro ganoon nalang ang isang Fhadz Mollo. Nabuhay para patamisin ang mundo (*palakpakan mga langgam!)
Hindi ako marunong magdrive. Hindi pa rin ako nakakasakay ng eroplano. At hindi ako lalong marunong magtago ng nararamdaman ko. Kung mahal kita, ipapakita ko sa iyo sa lahat ng aspeto, sa pagsasalita, sa pagawa, sa pagiisip at sa pagugunita, na importante ka at mahalaga ka sa kalawakan ko.
Lahat naman tayo may sari-sariling kalawakan (oo.. hindi lang si SuperBoi ang may kalawakan). At sa kalawakan ko, lahat ng tao masaya. Lahat ng tao nakatawa. Lahat ng tao, alam kung anu ang ibig sabihin ng pagpmamahal at alam kung paano ito ipakita. Lahat ng taong mapapalapit sa akin alam kung paano ang tamang pagakap, kung paano damayan ang taong nangungulila, ang taong may dinadamdam. .
Oo. Tama nga siguro ang sinasabi ng ibang tao—na ang lahat ng tao dito sa mundo ay gumagawa ng mga hakbangin para makuha ang sariling interes. Oo. Sa parteng iyon aaminin kong naging ganid ako. Iisa lang naman ang interes ko eh. Gusto ko lang makita na ang lahat ng mukhang haharap sa akin nakangiti. Na ang sinumang titingin sa mata ko nakatawa. Na ang sinu mang umiiyak paglumapit sa akin gusto ko nakatahan na pagkahiwalay namin. Kaibigan, kaaway, kilala at hindi, ang dami ko nang napatahang luha—mga luhang binasa ang halos karamihan ng damit ko, ibat ibang tao, ibat ibang problema.. Oo. Ganid ako sa pagpapasaya sa mga tao. Kasi yun lang ang nakikitang kong dahilan ko kaya ako nabuhay dito sa mundo.
Minsan nang sinabi ng asawa ko sa akin na sobrang nakakapagod ang lagay niya. Na buong mundo ang kahati niya sa akin. Eh kung tutuusin, mas mahirap ang lagay ko. Dahil masyado ako magmahal na halos kadalasan wala nang natitira sa akin. Na halos ubos na ang kahit katiting sa akin. Ayos lang. Dahil masaya ako sa ginagawa ko. Masaya ako sa mga nangyayari sa buhay ko. Masaya ako sa piling ng mga kaibigan ko...
Ngayong 21 na ako, matanda at mataba, isa lang ang mapapangako ko. Sa lahat ng nakakabasa nito, maswerte kayo dahil kahit kailanman hindi ko makakalimutan kung gaano ako kaswerte kahit ganito ang buhay dito sa mundo, nagkasilbi ang mundo dahil kahit isa dalawa o tatlong beses, nakita ko ang magagandang ngiti niyo. Salamat..

Happy BDAY to mE (para sa mahal ko)

“Love is an untamed force. When we try to control it, it destroys us. When we try to

imprison it, it enslaves us. When we try to understand it, it leaves us feeling lost and

confused.” - Paolo Coelho The Zahir

Napaisip ako...

Ilang araw ko na nga bang hinahangad makita ang mukha niya, ang makatabi siya sa pagkain, ang makakwentuhan siya at marinig ang mga minsan, wala niyang kwentong storya kung papaano siya inaasar ng mga kaopisina niya. Nakakatawa. Kasi tama pala talaga na saka mo maiintindihan ang halaga ng isang bagay pag nawala na itong bagay na ito.

Madalas ko na rin ngayong napapagtanto. Mahirap palang magpatubo ng balbas para gawing “goaty.” Hindi kasi ganoon kaganda ang tubo buhok sa baba ko. Nakakainggit ang mga taong nakuha pang kulutin ang mga buhok nilang ito.

Nakakainggit. Hmm.. Siguro nga sa mga ganitong panahon mo mapapatunayan ang tunay na kahulugan ng inggit, ngayong, ang katabi mo dito sa opisina ay engganyo sa pagkukwento ng kagabi niya kasama ng kabiyak niya. O kadalasan pag may nakikita akong naglalampungan sa gitna ng kalsada o sa jeep o kung san san—nagkalat na parang mga sakit ng lipunanang hindi man lang natatakot sa pagtaas ng pamasahe o sa pagkalate sa trabaho o sa eskwela. Kasi masaya sila.

Masaya din naman ako eh. Lalo na dati. Sobra sobra dati. Lalo na pag bumibili ako ng Lucky Me pancit canton sa grocery sa baba ng dorm nila. Siyempre pag ipaghahanda niya ako ng pagkain at papakainin na pawala nang bukas. Kaya naman ganoon nalang ang pagtaba ko. At hindi ko rin pwedeng makalimutan ang akap ko at pagbubulong sa tenga niya kung gaano ako kasaya na kahit mamatay ako noong mga oras na iyon, ayos lang..

Mamatay. Hindi na siguro pwede ngayon yan. Bukod kasi sa nakasandal sa akin ang buo kong pamilya ko sa akin at sa kakarampot kong kita, marami pa akong plano sa buhay. Planong binuo sa ilalim ng double deck na kama niya. Mga planong pinangarap at pinangakong tutuparin. At hanggang ngayon, pinipilit kong tapusin itong walang kapararakang entry na ito para lang sa kanya.

Siya. Siya lang naman ang dahilan ng lahat sa akin. Siya lang naman ang kailangan ko. Dati rati, gusto ko maging isang sikat na reporter, o isang magaling na manunulat. Pero ngayon gusto ko nang maging isang sikat na reporter o isang magaling na manunulat para lang sa kanya. Para sa kanya.

Hindi ko alam kung paano kami humantong sa ganitong sitwasyon. Isang pagsasamang binuno dahil pareho kaming naghahanap ng sagot. Kung ano ba ang pakiramdam ng may minamahal, may sinasabihan na mahal kita araw araw, may inaaway pag lahat ng tao inaaway ka. Nakakatawa namang isipin ang mga maliliit na simula naming ngayon ay ang pinakaimportanteng parte ng buhay ko.

Baliw nga ata talaga ako. Pero walang makakasisi sa akin dahil nakakabaliw naman talaga ang sitwasyon ko. Kung meron nga lang isang teleport machine para madala ko sarili ko sa isang lugar sa may NLEX ng walang masyadong oras na kailangan at perang gagastahin papatusin ko. Kahit mauna na ang puso ko sa utak ko ayos lang. Basta't mapadala ko lang.

Nagbibilang ako...

24 araw, 6 na oras, 37 minuto nang huli ko siyang nakita. At hindi ko masasabi kung kailan ulit babalik ito sa 0 araw, 0 oras at 0 minuto para magsimula ulit. Dahil sadyang mapang-trip ang kapalaran. Gusto niya lagi akong pinahihirapan. Madugas siya masyado. Dahil talagang sinusulit niya ang pamamalagi ko dito sa mundo. Oo nga naman. Kung nasa langit na tayo, hindi na niya tayo mapapagtripan.

Maraming hindi naniniwala sa mga sinasabi ko. Dahil nga naman daw sa dami ng mga crush ko sa mundong to, tae na ang maniwalang tapat ako sa pangako ko. Pero aaminin ko. Tapat ako ng sobra sobra sa mga pangakong binitawan ko. Tapat ako sa nagiisang taong pinagdarasal ko at ipapangako kong hihintayin ko sa dulo ng martsa sa harap ng isang banal na dambana, at higit sa lahat, tapat ako sa sarili ko.

Oo. Minsan nalilinlang ko ang sarili ko sa sarili kong mga kasinungalingan. Sakit na ata ng mapagpanggap na utak yun. Pero kahit ako hindi ko maitatanggi na “i am truly madly deeply inlove” with her—sabi nga ng isang inaamag nakanta. Tama. Hindi ko pwedeng itanggi ang tindi ng nararamdaman ko para sa kanya.

Nabibighani ako...

Kaya nga pinilit kong itago sa mga katabi ko ang saya na titigan ang letrato niya dito sa tabi ng monitor ng station ko dito sa opisina, at ang lungkot ko na hindi siya makasama sa nagisang araw kung saan legal sa akin ang humiling, kahit hindi naman (kahit kailan) ito natutupad. May mga susunod pa naman akong kaarawan eh. Andiyan naman siya palagi. Kaya naman kung ako ang tatanongin, ayos lang din sa akin. Dadaanin ko nalang sa paglulunod sa sarili ko sa pangungulilang nararamdaman ko.

Kaya naman..

Happy birthday to me, happy birthday to me, Happy birthday happy birthday,

HAPPY BIRTHDAY TO ME

Kung Umasta Akala Mo Kung Sino

Lahat nalang tiniris mo, lahat
Inapakan… itong mga taong to kala mo
Kung sino.
Bakit?
Porket langaw di na kami
Pwede sa mundo?
Ganito na kami no.
Wala na Kayong magagawa…
Aba, at aasta pa tong isang to!
Bastos! Kumakain
Pa ako!
Hayop na tao kala mo sino kung lumaban,
Simpleng tae di pa matapakan.

Pagkakaibigan

Masarap kumain ng Ice candy—
matamis,
Masarap,
malagkit.
Nakabalot sa isang transparent
Na plastik.

Hipon

Ako’y nabasa sa pagbuhos ng ulan nang lumitaw
Ang araw sa gitna ng daan;
Nabulag, nasilaw sa taglay na
Kagandahan.
Hindi napigil ang leeg sa pagikot sa iyong kinaroroonan.
Napuno ng baga ang aking lalamunan—Natuyo ng di Inaasahan.
Nasiyahan, natugunan ang panlalamig na sa aki’y kanina pang Lumalamon;
Pinalitan ng itim na buhok na bumabalot sa akin.
Nabulag sa pagkakakapit ng damit sa katawang hinubog ng diyos
Sa kanyang kasiyahan.
Kutis na bumuntis sa maputik na daan.
Biglang dumilim ng Humarap ka sa akin.

Nabasag ang katahimikan.
Bumalik ang mundo sa
Panlalamig nitong kinasusuklaman

Palm Sunday

Sa ginta ng mga palmerang makulit na iniwawagayway

Napuna kita…

Nagulantang ang lahat sa akin.
Kinuha mo
Ang atensyong inilalaan sa dakilang
Katauhan sa dambana.
Demonyo kang nangungusap, Anghel akong nakikiusap.
Nalunod ako sa iyong kagandahan;
Nabulag sa taglay na kalwalhatian;
Ang pagpipita’y di na ata makakayanan!
Natigil ang lahat ng tamaan
Ng palaspas ang aking mata.

Namaga, namula sa pagkakasala…

Kasalanan

Sa Paglapat ng alatSa aking dila…
Nawala, tinunaw ang Init sa dagat.

Ligaw

Isang aso at isang daga ang nakasalubong sa daan.

Di ko man lang naiisip pagtanungan
Ng daan papunta sa patutunguhan.
Kinukurot at kinakagat na ang aking sakong at daliri
Sa paa ng kalyong namuo sa aking pagdadalamhati

“Naliligaw ako” nakuha kong kausapin ang sarili sa nagawa nitong pangaapi sa akin.
Ilang oras at ilang ikot na rin ang ginawa bago natutunan ang
Dapat kanina ko pa ginawa—huminto’t maghanap.