kamatayan: kalungkutan? kahangalan...

masaya ang mamatay... oo.. marahil nawiwirduhan kayo sa sinasabi ko... anu nga naman ang masaya sa maghirap sa proseso ng kamatayan, sa pangiiwan, sa maiwan, sa kalungkutan, sa pamamaalam? crap!

kamatayan ang walang hanggang pahinga.. sa trabaho, sa problema, sa kalungkutan, sa kamunduhan, sa katangahan at pagwawalang bahala.. kamatayan ang dulo ng para na yatang walang katapusang magdudusa.. kamatayan ang tanging kasiyahan sa buhay na wala na yatang hangganan...

hindi ako takot mamatay... hindi ko naman masasabing gusto ko nang mamatay.. pero sinasabi kong kung mamatay ako ngayon, walang kaso iyon... at sa oras na matanggap mo na ang iyong kamatayan, iyon na ang pinakapunto at pinaka-antas ng kasiyahan... believe me.. i know..

sa oras na mawala ako sa mundong ito, alam kong magiging masaya ako.. dahil alam kong marami akong buhay na napanghawakan... mga taong napasaya, napamura, napaiyak, nainis at nakilala.... mga taong alam na may isang tulad kong nabuhay sa mundo.. mga taong alam na kahit minsan man lang, naging malaking parte ng buhay ko...

salamat sa inyo, pasensya at sa muling pagkikita...

p.s. hindi pa po ako mamatay... hahaha.. masyado pa akong bata...

Hari ng sablay...

hindi ko talaga maiiwasan ang mga ganitong pagkakataon... na parang lahat ng tao napapagiwanan ka... parang lahat ng bagay ayaw sa iyo... parang ikaw lang magisa, sa isang mapangkutyang mundo...

lagi nalang ganito.. hindi na ako tumanda... hindi na ako nanibago... sino ba naman ako para magdrama at magtampo...

Sino ba naman ako?

Ilang beses ko na rin sinabi yan sa sarili ko...

Iba't ibang panahon, iba't ibang pagkakataon, iba't ibang tagpo at iba't ibang dahilan... minsan tao ang rason, kadalasan ang ang mga pangyayari sa buhay pero mas kalimitan, wala talagang dahilan... nagkataon lang na madrama talaga ako.. at magisa akong maghihirap sa mga ganitong tagpo....

Nakakairita na rin ako minsan hindi ba? kung kayo nga minsan gusto na akong kitlin pano pa kaya ako... na palagi nalang akong ganito.. palagi nalang magisa.. palaging nagdurusa...

hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko ngayon.. siguro dahil mayginawa nanaman akong katangahan sa mundo... ang UMASA...

UMASA nanaman ako na maraming nakakakilala sa akin... UMASA ako na marami na rin akong napagdaan sa mundo... UMASA ako na sa mga paghihirap na yun ako makakabangon, pero wala eh.. UMASA lang ako.. hindi ito nagbago... UMASA lang ako...

kung alam lang ng mga tao sa paligid ko kung ano ang ipagpapalit ko para lang maging manhid.. Kung alam lang nila kung gaano ako nasasaktan sa mga bagay na hindi ko masabi kung pano... kung alam lang nila kung bakit sa mga segundong ito, nangingilid ang luha ko... kung alam lang nila... pero wala naman akong magagawa... kundi UMASA...

UMASA pa akong may makikiramay... kung sa bagay... lahat naman tayo sa mundong ito ay... mga hindi magkakilalang anino..

Heartbroken...

Hindi ko inaasahan... na ako'y masasaktan...

Minsan talaga sa mundong ito, may mga bagay na sobrang nagpapasaya sa buhay mo... mga bagay na feeling mo umiikot sa iyo ang buong mundo...

sama ng loob? galit? irita? dahil sa mga panira? hindi na yun tama...

Tulad nalang kahapon.. sino ba naman ang magaakalang isang masayang araw ang magaganap kahapon? isang simpleng lakaran na nauwi sa isang masigabong galaan...

sirang tiwala, sirang paghanga dahil sa isang desisyon...

SHREK 3, DVD ni CHristian Bautista live, libreng chowking kalu-halo, at ang makasama ang 2 tao na lubos na malapit sa iyong puso...

kasiyahan ko, naipit at nakulong sa isang kahong kwadrado... ng inaasahan, ang umasa, sa pagasa...

uuwi pala ng maaga ha? ito talagang si marchella.. nakakatuwa.. at si john? sulit na sulit naman ang pagpunta sa school na wala naman talagang dahilan... haaay.. minsan nalang kami magsama tatlo.. buti nalang tinadhana kaming magsama kahapon bago matapos ang bakasyon...

sorry, tulad ng lagi kong sinasabi... pero nasaktan ako eh.. dahil lang sa isang buto, lumuhod na sa ibang amo ang alaga kong aso....

walang makakatalo sa saya ko kahapon.. kahit na walang tulog, naging mabulaklak naman ang pagsasamahan naming minsan nang nasubukan ng mundo...

[para sa inyo to... sana basahin niyo...]

did I just scored?

naguusap ang mga busog na busog kong bulate sa tiyan ko... isa ang hindi pumirma sa kanila... buti nalang.. dahil tiyak susuka ako sa daan...

CONGRATULATIONS

isang mabilis na bus.. ni hindi ko namalayang maghihiwalay na kami ng landas ni jaymar (na first time mag-MOA kahapon.. congrats...). at ako, walang batt ang cellphone, walang kaalam-alam sa pupuntahan, walang kadudadudang kinakabahan. Tiyak kong makakapatay ako ng tao sa bahay pag may nakaalam na hindi ako uuwi nito...

The walking jackpot prize

walking jackpot prize ang tawag ko sa sarili ko habang pinipilit tumawa sa nadadamang pangangatal ng katawan. hindi ko alam kung sa naguumapaw sa sarap na Itallianis na libre ni Mark Obcena (syet! sana araw araw ka nalang madiligan!!! hahaha!!!) o sa mamang nakatitig sa bag ko... hindi na tuloy mawala sa sistema ko ang segu-segundong pag kapkap sa maliit na lagayan ko ng tuition ko.... oo.. im loaded kagabi...

9,000 pesos na pang tuition ko para mamaya, mga mamahaling sapatos ng tito ko (na hindi niya alam na nasa akin), mga pambayad sa mga utang ni mama (na ako ang pinagbabayad) at ang video camera ni Marchella Calica (na menu-minuto ko namang dinadama kung buhay pa). hindi ako madalas matakot sa mga kabalastuan ng mundo... kahapon lang.. dahil nakakabang isipin na ang dami mong dala at sa mga tambayan pa ng mga satanas ako baba para makasakay.. sa NEPA Q-MART, at MUNOZ..

Isa pang kinababahala ko, isan beses ko pa lang napuntahan ang bahay na uuwian ko.. at nung minsan pang yun sobrang bangag pa ako dahil sa kape at tonetoneladang kopibun (ng kopiroti).

ANG ANGHEL KONG KAIBIGAN...

Buti nalang at mahal talaga ako ng diyos. natuntun ko ang daan papunta sa aking uuwian.. napangiti dahil hindi talaga ako madaling maligaw. tumigil ako sa harap ng isang hindi pamilyar na apartment. sinubukan kong bumulong kaso tiyak ni ipis sa paa ko hindi ako maririnig kaya napilitan akong sumigaw... "SENDANG!!!???"

Dumungaw sa bintana ang anghel kong kapatid... at mula sa langit na kanyang kinatatayuan, binabaan niya ako para pagbuksan ng pintuan... haaayy... salamat nalang at may isa akong kaibigang tulad ni sendang...

buong gabi lang ata kami naglandian.. nagkwentuhan, nagchenesan... (bastos ng nasa isip mo!!)... pero kahit na napakasalimuot ng buhay ko kahapon, isa lang ang mapapatunayan ko...

NA MAGKAKAROON TALAGA NG ESPESYAL NA PUWANG SI SENDANG S PUSO KO.... MAHAL NA MAHAL KO TALAGA SIYA... HAAAY... SANA NABABASA MO ITO.. HAYUP...

did I just scored? nope... but i had the time of my life...