Nalaglagan, naagasan, nakunan, startalk (ang chismis sa pagkamatay ni angelo)

Hindi ko nalaman kung anung gumising sa akin pero hindi ko rin maintindihan kung bakit ako biglang napabangon sa kama ko. Siguro narinig ko ang pagngawa ng 17 years old naming kasambahay. Kasambahay kasi hindi kami naghahire ng katulong. Most of the time kasi nagaampon kami ng kamaganak para tumuong sa amin sa mga gawaing bahay.

17 years old siya. Bata pa para magtrabaho. Siguro dahil dun din kaya hindi pwede siyang tawaging katulong. Actually she's our Granny's nanny and at this point ito ang pinaka (and i mean pinaka) daring and difficult job there is! 17 years old, and 6 months pregnant.

Pumasok siya sa amin na one month preggy... (huwag niyo akong titingnan ng masama! loya sa asawa ko mga pasaway!) at pilit niyang nililihim kahit na katawan niya mismo ang nagsusumigaw. On her 6th month, hindi na talaga niya maitago ang paglobo ng sinapupunan niya. HIndi na talaga pwedeng itago sa mga patong o mga panali ang tiyang nilugaran at tinitirahan ng kanyang anak.

Bata pa siya para maging katulong at maging ina. Siguro hindi na uso ngayon ang kabataan at maagang namumulat sa kamunduhan ang mga kabataan. taena. anu bang pinanunuod ng mga ito sa TV!?
Nung gabing yaon, itinakbo siya sa ospital dahil sa pananakit ng tiyan niya. Buong araw niyang ininda ang masakit daw na pagkirot ng sinapupunan niya. At dumugo na rin ang hindi pa dapat dumugo. Naglawa na rin ang hindi pa dapat maglawa. Pagdating sa ospital, tinurukan siya agad ng unang dose ng "pampakapit." Sa totoo lang hindi ko alam kung anu ang pampakapit o kung anung ginagawa nito sa bata para mapakapit siya. Pero ito rin kasi ang una sa dapat ay buwanang dose (kasi naman lately lang niya sinabi eh di ba?) ng pampakapit at kung anu anong gamot na dapat ay noon pa niya dapat iniinum. Pero kahit ang kapatid kong 3rd year nursing (na may background sa OB at maternity) at hindi napansin ang signos--ang first stage.

Dapat magsisimbang gabi ako ng umagang iyon. Pero dahil sa nakainom ako dahil napilit ng lasenggA (hindi typo yung A) kong kapatid, KO ko lang tinarayan ang kalabit at tawag ni mama. Pareho kami ni papa palang naiwan dahil siya din napainom na wala sa kundisyon (anak ng! dalawa kaming lalaki ng pamilya ang napatumba ng kapatid kong babae!). Umalis ang tatlong babae ng pamilya para magsimba ng magsimula ang lahat.

Gumulo ang buong mundo ng yung mismong lola ko (na hindi nakakaakyat ng second palapag) nakaakyat para lang gisingin kami ni papang himbing pa rin sa pagtulog. Masakit daw ang tiyan ng alaga naming buntis. manganganak na raw siya.

Napatayo na ako agad at napasugod sa sala (kung saan siya natutulog para mabantayan ang pasaway kong lola na naghahalughog ng bawal na pagkain sa gabi dahil diabetiko siya). Andun siya. sumisigaw sa sakit. hindi pa niya oras pero nabasag ang katahimikan ng malamig sa gabi sa malakas niayng magngawa. Hindi ko alam ang gagawin. Hindi namin alam ni papa ang gagawin. kaya't ginawa lang namin ang alam lang namin gawin--humingi ng saklolo.

Ang storya, nagsimula nanaman palang manakit ng tiyan nitong alaga namin. Sa pagaakalang umatake nanaman ang UTI niya, umihi siya. At sa pagiri niya, ibang tubig na pala ang iniiri niya--ang bahay bata. Muntik na niya palang maihi ang anak niya papalabas pero nang madiskubre niya ang nangyayari, pinigil niya ang tuluyang pageject ng bata palabas sa mundo nang hindi pa siya handa.

Tumakbo ako papuntang simbahan para hanguin ang mama at mga kapatid ko. Si papa, nagstart na ng makina ng van. HIndi ako makapasok ng simbahan. Dahil napakaraming tao, at nakapang tulog pa ako (literal na naka pajamas pa) kaya sinubukan kong itext. hindi gumana. Tumawag ako. Ala nga pala akong load. Tinext ko ang asawa kong kasalukuyang gising. Siya ang tumawag. Paglabas nila mama, takbo na kaming lahat pabalik ng bahay.

Binuhat ko si Joji at sa mismong pagkapit ko sa likod at sa binti niya, tumulo na ang dugong matagal niyang pinigilang lumabas. Asa shorts na raw ata ang anak niya. Anak ng.. wag ngayon. wag ngayon. 15 minutes kami na dapat ay 30 sa normal na buhay bago nakarating ng ospital. wala na ang hilab ng tiyan ng alaga namin. Punong puno ng dugo ang van. Wheelchair ang sumalubong sa amin papasok ng ospital. Ayaw umupo ng alaga namin sa takot na maupuan niyang maupuan niya ang anak niyang nakalaylay ng mga oras na iyon sa shorts niya. Panigurado. Patay ang bata.

Pinakita ng nurse sa amin ang bata (fetus). Kulay gray. Mukhang alien. Mukhang naghirap. Mahaba. Malaki na. Kumpleto na ang buong katawan (pwera daw sa lungs at mata sabi ng kapatid kong nurse). At sa mga oras na iyon, lungkot at takot ang naramdaman ko. Lungkot na hindi pa handa ang batang ito sa mundo. takot na baka hindi lang ito ang huling beses na makasaksi ng ganito. Dahil sa pagkakataong ito, hindi ko na kaya, pano pa kaya kung..... (supla! wag naman sana!)

wala kaming lalagyan para sa baby--walang garapon at alcohol. Adult diapers lang. Kaya kahit ang bigat sa dibdib, inilagay namin ang kumpleto nang halos kataw ni angelo. Tao na ito. Tao na ito. Yung ang tumakbo agad sa utak ko. Kaya karapatdapat ituring na tao. Hindi man kami handa sa lalagyan niya, sinigurado naming maghanda sa kalalagyan niya.

Para pala kay B ah!

Wala lang. Natipuhan ko kaninang maghanap ng globe, paikutin ito at biglang patigilin ito sa pamamagitan ng daliri at viola! Maldiaga... Siguro kung hindi lang ako nagmamahal ngayon (at masaya at proud kong sasabihing kabilang ako sa quota) sasabihin kong masarap dun. Dahil kung tutuusin halos 90 percent ng mga kapighatian dito sa mundo ay dahil sa pagmamahal. Well, 90 percent din siguro na kasiyahang kahit minsan, ngayon o magpakelan pa man ay napabilang ka din sa grupo ng umiibig. Kahit na kalimitan ikaw ang isa sa mga spokesperson ng mga Capital S o mga Bros.... Pero tama nga nga si Irene with her superb memory (damn girl what's wrong with you!?) sa memorya lang naiinlove ang tao.

Matinik ang konseptong inupakan ng idolo ng lahat na si Direk Ricky Lee. Marami kasi ang tututol sa theorya niyang isa lang sa limang nagmamahal ang talagang magiging masaya. Well, sabi nga ng pinakapaborito ko sa 5 main character ng libro na si Sandra, "Relative naman ang pagiging masaya..." Bukod sa fact na "relative" nga niya ang kanyang kapareha sa kanyang tagpo, masasabi kong tama siya. Dahil na rin siguro self professed Stoic ako at naniniwalang ang kasiyahan ay hindi naidudulot ng external factors kundi nabubrew ng internal aspects ng pagkatao tulad ng attitude. Pero isa siyang (si Sandra) malaking tama dahil sa huli naipakita na sa storya lang maaaring sabihing hindi ka masaya dahil dito, may katapusan ang lahat. Ang gulo pero ang gusto ko lang naman talaga sabihin ay nasa tao kung ito ay mananatiling malungkot o pipiliin niyang maging masaya.

Isa sa mga paborito ko sa lima, ang tunay na B ng buhay ni "Awesome me" Lucas, si Bessie na ang existence ay madedescribe lang sa tatlong salitang pekpek, pakpak at pokpok, ang nagparating ng sinasabi ko. Ebidensya ko ay ang tagpo kung saang nagkaharap (kahit na hindi ko masasabing tunay ngang nagkita ang dalawa) ang Bessie sa totoong buhay, at ang Bessie na binuo ni Lucas na nagpakita na ang totoong tao nagbabago at ang ang naisulat na karakter nabuburo: Ang totoong tao nagiging masaya o malungkot at ang storya at gawa gawa lang ng memorya, malungkot o masaya na forever base lang sa kung paano isinulat ng manunulat. At itataga mo yan sa boobs ni Manang Belen!



Halos anim na araw kong binasa ang libro. Tama nga si Jaymar, you can't have enough of it at mahirap pakawalan. Kaya sinigurado kong untiuntiin ang pagngasab ng napakasarap ng putahe na ito. Dahil bubusugin ka nito sa temang hindi mo aakalaing pagkakainteresan mo. What a great way to start your career as a novelist! Congrats po DRL!

Natawa lang ako noong huli nung nagaklas ang cast and crew ng libro sa manunulat nito. Dahil sa totoo lang, nangyayari din sa akin ang mga ito. Sa pagiging submissive ko pati yung mga nililikha ko pinangungunahan ako. And sa aspetong ito ng Para kay B, masasabi kong napakarefreshing para sa isang manunulat ang makaharap ang isang kung sumulat ay akala mo'y si AJ, walang inaanong boundaries, walang batas na sinusunod at walang sinisinong pinuno. Gwapo man siyang bakla ay matindi itong magmaganda. At masaya siya kung sino siya. Bakla.

Sa mga nagparating na may isang librong ganitong isang certified Capital S na gawa salamat. Kay Jaymar na naghikayat na ilalampaso ng librong ito ang 4 na series ng Twilight (o wag niyo akong tingnan ng masama. Entry ko to kaya wala kayong paks) salamat. Kay kuya lyle sa pagpopose sa facebook na kasama ng librong ito (dahil kung hindi ko nakita yung pic mo, hindi ko malalaman kung anu hahanapin ko sa National Bookstore) na aakalain mong siya ang nagsulat, salamat. Kay ma'am Faye sa pangungulit kina Micah na basahin ito (sabi niya sabi mo maganda siya kaya) salamat.

Sa mga hindi pa nakakabasa at hindi marunong bumasa (teka panu mo binabasa tong entry ko kung di ka marunong bumasa) siguro simulan niyo nang maghanap ng kopya. Malay niyo makita niyo ang sarili niyo sa librong ito. Naghihintay sa tulay ng San Ildefonso, saksi ang mga kerubin sa may arko, hinahanap ang kung sino mang bubuo sa pagkatao niyo... Hindi ba masarap maging masaya? Ede wag kayo umibig! Choosy ka pa eh!

Photo mula sa site ni Jhey ang misiz ng blogspot (palihim na pasasalamat sa iyo. Ala lang para maiba naman. hehehe.)

My Christmas Wish...

Peace on Earth? masyado naman na yatang generic yang wish na yan. Dahil para sa akin, hanggat may tao dito sa mundo ay isang makatang pilosopiya (meaning isang imposibleng ideya) ang peace on earth. At tingin ko sa dami ng mga nilalang ngayon na gumagamit ng free will, masyado nang komplikado sa diyos natin ang pagbigyan pa ang isang dambuhalang hiling tulad ng Peace on Earth.

Ang kelangan ng bawat isa ngayon ay peace of mind. Yan na siguro ang pinaka magandang maireregalo sa akin kung nagkataon. Peace of mind na makukuha lang sa assurance na ang lahat ng bagay ay mapupunta sa dapat kalugaran, sa dapat kahinatnan. At ipinagdarasal ko na sana lahat ng tao sa mundo magkaroon ng kahit isang araw na walang dread, worry, fear, at insecurities at mamuhay ng payapa. Kahit isang araw lang. At panigurado ako. Matikman lang ninuman ang sarap ng kapayapaang yaon, panigurado kong hahanap hanapin ito ng sinuman more than money, more than power, more than anything.

Natagpuan ko na dati ang kapayapaang sinasabi ko a few years back. At ngayon masasabi kong nahulog ko siya kung saan sa daan at I'm retracing my every steps back para mahanap ang kapayapaang yaon. I need it in my life right now. I need it more than anything else.

Sa buong buhay ko, dalawang beses ko lang naingkwentro ang sinasabi kong kapayapaan:(1) sa simbahan at (2) kay Marianne. At itong dalawang ito ang pilit kong hinahanap sa mga oras na ito. Ang isa, andjan lang palagi, ang isa, pinapangambahan kong mawala.

Sa simbahan ko unang naintindihan ang tunay na kahulugan ng kapayapaan. Dito ko nadiskubre ang kapangyarihan at importansya ng mabuhay sa payapa. At malaki ang utang ko sa mga taong naging parte ng pagdiskubre ko noon. Salamat. Ngayong pasko, dahil good people kayo, malulugi si Santa sa inyo.

Kay Marianne ko unang naramdaman ang tunay na kahulugan ng kapayapaan. Isang pagkakataong kahit kelan hindi ko malilimutan nung nakatulog ako ng kaakap siya sa isang malamig na gabi magiisang taon na ang nakalipas mula ngayon. Sabihin man ng mga tao na nagdadrama ako pero sa totoo lang napaiyak ako dahil ngayon lang ako nakaranas ng ganoong kasiyahan at kapayapaan. HIndi ko na mabilang ang pagkakataong napasabi akong I LOVE YOU sa kanya pero hindi pa rin ito sapat para masukat kung gaano talaga.

Ang Christmas wish ko ngayong pasko ay para kay Marianne--ang aking nagiisang kaligayahan. Sana ngayong pasko, mapasaiyo ang anu mang hinihiling mo. At sana matupad ang lahat ng pangarap mo. At sana maging masaya ka sana dahil you deserve all the good things life has to offer. You will always be the best thing that ever happened to me. You will always be perfect for me. I love you and I miss you. Sana ngayong pasko kung anu man ang pinagdadaanan natin matapos sa isang magandang tagpo.

Marahil masasabi mong ito nanaman ako sa mga selfish blogs ko na nagsisiwalat ng walang kapararakan kong gusto. Well, blog ko ito at ito ang Christmas wish ko.

There is really something in this xmas!

Damn!

4 accounts of heart failures, 6 victims of heart attack, 2 casualties, 2 fatalities...

anung nangyayari? bakit ba naglalaglagan mula sa langit ang mga kanina lang ay naglipanang mga lovebirds?! anung meron at nagbagsakan ang kita ng mga bulaklak, chocolates, at kung anu anu pang pasweet ngayong pasko?! at bakit kung kelan malamig saka kinakapos ng mula sa mga nararapat na tao ang mga samabayanan?

I witnessed 4 relationship threatening events. sa panahong dapat umuulan ng pagibig bakit nagpapakabitter ang mga tao? bakit bakit bakit? anung meron sa paskong ito?!

I bet hindi lang itong apat na ito ang nasa listahan ng sinumang may masamang hangarin ngayong pasko. kaya everyone, please tighten your grip on the people you hold dear. This is going to be a messy christmas! brace yourselves and pray!

Surely, there is something in this christmas!

Simbang Gabi (bulalas ng tunaw na pananaw)

Sa pagyapos ng malamig na hangin hindi ko na nakayanan ang bigat ng damdamin..

ang kurtina ng bus na sinasakyang paluwas ng maynila tuluyan nang binasa

ng luhang kanina pang sumisiwalat sa katangahang nagawa.

patawad..

patawad sa hindi makatwirang pananakit.

patawad sa pambihirang kasinungalingan.

patawad sa hindi pagiging perpekto at pagiging pinakamalaking sakit sa ulo,

sa iyo, sa akin at sa lahat ng malapit sa iyo.

Pero sa totoo lang, walang kasinungalingan

sa matagal nang sinasabing

ikaw lang, habang buhay, hanggang mamatay sa iyo lang

na ikaw lang ang mahal, anu pa man ang katangahan ang umatake

sa relasyong 4 na taon at 2 buwan..

sa ngayon hahayaan ko munang mamamatay

sa sarili niyang ningas

ang tigas at kasuklam suklam na nararamdaman..

patawad..

sa hindi mapigilng pagalpas ng hagulgol ko sa kung san man

sa hinid makatarungang katangahan.

sa hindi matanggap na tinatamasa..

kung asa ICU kaya ako iba ang naging tagpo?

kung paanod ako dito sa gulong sa EDSA, iba kaya ang script?

kung matutunan kong matalas nga ang hiwa ng blade iba kaya ang storya?

Hindi mo man maintindihan ang mga dumaong sa iyong ulirat

sa pagpipilit paniwalaan na may kahulugan itong isinulat

wag kang magalala

hindi ka naman kasi masamang

"sabayan mabuhay si HESUS" hindi ba?